Algo máis ca un xogo
“...tendo semellantes as feridas...”
Irmaus, Celso Emilio Ferreiro
Son as dez e media da mañá do domingo 7 de novembro de 2010, quedan
quince minutos para a hora acordada diante do gaelic ground de Baile an
Chollaigh. É o meu primeiro partido de fútbol, si, o outro chámase
soccer. Dende o principio do ano académico Carlos Seco, o meu compañeiro
de despacho no Centro Irlandés de Estudos Galegos da University College
Cork, e mais eu andamos na procura dun equipo que nos acolla e nos dea a
oportunidade de aprender e practicar o deporte.
Así que vou un
pouco nervioso camiñando ao seu carón, pensando en eliminar da miña
cabeza os instintos de varios anos como xogador de rugbi e que neste
deporte constituirían unha violación das normas: non podo placar a
ninguén aínda que teña o balón; non podo tirarme ao chan para defender a
posesión dunha pelota porque non se pode recoller o balón coas mans
dende o chan, cómpre elevala co pé para recollela entón no aire; cada
catro pasos teño que botar a pelota no chan ou facer soloing: pateala
lixeiramente co pé; para pasar o balón coas mans teño que golpealo co
puño,... Tentei relaxarme pensando que só era un partido, que tampouco
non había que darlle tanta importancia.
E de súpeto, coa mochila
ás costas e camiñando, decátome de que non é certo. Non vou xogar ao
soccer, vou xogar ao fútbol e reparo ademais en que estou a facer o
mesmo que facía Aiden McAnespie, un xogador do Aghaloo Gaelic Football
Club e membro do Sinn Féin, o domingo 21 de febreiro de 1988. Parei os
meus pasos e cando o meu compañeiro Carlos Seco se xirou para ver que me
pasaba, eu mirei atrás, ás miñas costas. Quedei parado, en silencio,
namentres buscaba o norte, o condado fronteirizo de Tyrone onde vivía
Aidan, na dividida provincia do Ulster, na procura dunha música que xa
non me abandonou en toda a mañá.
I've a bullet here in the gun
for your son Aidan, teño unha bala aquí no fusil para o teu fillo Aidan.
Isto foi o que lle dixo un día un militar británico ao pai de Aidan
McAnespie. Días despois, un domingo pola mañá, cando Aidan acababa de
cruzar o checkpoint para ir xogar un partido coa mesma naturalidade coa
que eu o estaba a facer, o ruído, o percutido son do disparo dunha arma
das forzas da coroa británica asolagou en calafrío a tranquilidade da
pequena vila de Achadh na Cloiche. Aidan McAnespie nunca chegaría ao
Gaelic ground, xacía morto no camiño cun tiro traidor nas costas.
A
música aquela que me lembraba o acontecido con Aidan non marchou da
miña cabeza e cando saín ao campo vestido coas cores verdes e negras do
meu novo clube decidín que non era mala actitude a de darlle solemnidade
ao asunto. Porque si, porque me daba a gana, decidín tomalo máis que en
serio e concentrarme en toda a xente que sufriu a represión e á que
durante a historia dos nosos pobos lle foi prohibida a execución
dalgunha das expresións culturais que nos fan ser, e iso é o que máis
lles fode, o que aínda somos.
In : Dioivo
Tags: dioivo mcanespie
blog comments powered by Disqus