(Este texto escribiuno Seánie para ser publicado. Non obstante, as cuestións de espazo, obrigáronlle a refacelo. Por desexo do autor, velaquí tendes o texto íntegro orixinal traducido ó galego)

Estimado lector, 

Chámome Seánie McEvoy e nacín nun lugar chamado Wexford, en Irlanda. É unha vila de vinte mil habitantes, pequena en comparación coa Coruña, pero moi rica en historia, cultura e tradición de deportes gaélicos. Está situada na costa do sureste, noventa millas ao sur de Dublín. Dinlle o ‘Soleado Sureste’ e é unha zona turística con praias espectaculares e moitísimas atraccións.

Son o segundo fillo máis vello dun total de doce irmáns, seis homes e seis mulleres. A miña conexión coa Coruña é a miña amada e fermosa esposa Rosa Rodríguez Suárez á que coñecín e da que me namorei en Inglaterra en 1964. Casamos o 12 de marzo de 1966 e temos cinco fillos: Ángela María, Juan Miguel, Antonio, María Dolores e Teresa Sineád. Teresa vive en Perth, Australia, Juan vive en Londres e os outros tres viven en Wexford.

A primeira vez que fun á Coruña foi no ano 1968, no barco Begoña, dende Southampton, Inglaterra, e volvín dende Vigo no barco Montserrat. A Coruña era un lugar diferente daquela e eu idenfiqueime con ela inmediatamente porque é moi similar a Irlanda en moitas cousas. A súa xente é moi semellante aos irlandeses e, por suposto, a súa cultura, a súa música, o seu xeito de entender a vida, etc. O meu país ten moito en común con Galicia: demasiada emigración ata os currunchos máis afastados do mundo na procura de traballo e dunha vida mellor. Moitos nativos de Wexford fixéronse pescadores ou mariños mercantes. A miña familia tamén está vencellada co mar; lémbrome de ser un cativo e escoitar falar ao meu pai, que foi mariñeiro durante a Segunda Guerra Mundial, das turbulentas augas do Golfo de Biscaia ou do mar de Fisterra.

Aprendín a xogar aos deportes gaélicos (hurling e fútbol gaélico) na escola cos catequistas. Son parte do noso patrimonio e da nosa cultura. Os xogos gaélicos sobreviviron a setecentos anos de ocupación británica, malia os atrancos cos que nos atopamos tamén para preservar a nosa relixión, a nosa lingua e a nosa cultura. Sempre crin que iso foi posible grazas ás Mná na hÉireann (as mulleres de Irlanda), as avoas, nais, esposas, irmás, mozas e fillas, elas foron a columna vertebral da GAA (Asociación Atlética Gaélica). Ata hoxe, en cada vila de Irlanda, Mná na hÉireann son o centro de todo: financiamento, organización, ..., todo o que precisa a GAA para funcionar.

Xoguei ao hurling e ao fútbol gaélico na escola co Whiterock e deixei o colexio con trece anos para traballar porque eramos unha familia numerosa, os tempos eran duros e cada penique contaba. Era unha época difícil, pero todo o mundo estaba na misma situación e a xente axudábase mutuamente. Toda a historia do pobo irlandés é formidable neste sentido, algo en común cos galegos, que tamén son un pobo celta orgulloso. Xoguei en xuvenís e en modestos co Blue and Whites Club e nunca xoguei mellor ca daquela. Máis tarde tamén xoguei no exército.

Marchei ao Reino Unido en 1959, primeiro vivín en Birmingham. Alí xoguei co St. Chad’s. Máis tarde, en Londres, xoguei Mary’s Club. Despois marchei para Slough (preto de Londres) e formei parte dos Maidenhead Harps, o que foi o meu último e equipo antes de me retirar con 26 anos pois tiña compromisos que eran imposibles de compaxinar cos viaxes deportivos a Oxford, Luton, Watford, Londres, etc. Malia iso, o meu apetito e interese polos xogos gaélicos nunca desapareceu e, ata o día de hoxe, seguen sendo igual de fortes ca sempre.

Botei 21 anos no Reino Unido e voltei a Wexford en 1980 coa miña esposa e catro fillos (Teresa naceu en Irlanda). Podedes ver quen é o que manda na miña casa: todos os meus fillos teñen nomes españois. Traballei, comín e viviín con xente de diferentes nacionalidades, cores e crenzas. Para min, unha persoa e alguén que merece ser respetado, sen importar a cor ou a relixión que teña. Fun afortunado de coñecer xente marabillosa nas miñas viaxes. Dixen hai moitos anos que debería ir a Connemara na costa oeste de Irlanda durante un ano vivindo nunha caravana e escribir un libro pero penso que iso sobrepásame.

Os meus heroes foron os irmáns Rackard, que xogaron ao hurling para Wexford, e gañaron as finais do All-Ireland en 1955 e 1956. Celebrámolo durante semanas. Falei das mulleres irlandesas, pero tamén debo mencionar os grandes homes que xogaron e adestraron equipos gaélicos en Wexford. Lémbrome dos sensacionais xogadores do Sellor Sarfields Football Club, do The Harriers Hurling Club e do Sontimes Football Club. Como non, tamén lembro os outros equipos que competían cando eu era novo: The Davits, Blue and Whites, Parnells, Na Fianna, The Mary’s of Madlin Town, St. John’s Volunteers e, sobre todo, The Young Irelands, nos que o gañou un All-Ireland o meu parente John McEvoy e cuxa camisola coa que xogou esa final garda con moito agarimo o meu curmán Ollie. Penso tamén en Paddy Cullen (Faythe Harriers), o adestrador John Bradly, Tom McGragh, Martin Nolan, Brendan Cullemor, Sarfields Seal Siggins, os irmáns Crowley (John, Jim, Martin e Peter, que xogaron ao hurling en Na Fianna), a familia O’Connor (que o fixo nos The Joseph’s), Jas Kirwan, Matt Murray e David Murry, Tony O’Leary, Rory Kelly a moitos máis dos que xa non teño espazo para nomear.

O meu vencellamento cos Fillos de breogán comezou en 2011. O ano pasado viaxei a Sevilla, Madrid, Pamplona, Valencia e Barcelona e en cada torneo melloramos o noso rendemento. Foi un magnífico logro para Galicia, mesmo fóra dos terreos de xogo. O club comezo no Matthews’ Irish Bar e algúns dos membros fundadores foron Wenceslao García, Peter Vard, Gerry Geraghty e Declan Matthews. O equipo consistía en dous xogadores-adestradores irlandeses e máis de vinte galegos. Agora, o equipo conta con 35 galegos no equpo masculino e seis galegas no feminino. Todas as semanas temos vinte xogadores adestrando co equipo regularmente e este ano en Sevilla tivemos 21 xogadores, máis ca ningún equipo en España. A nosa mellora este ano o noso novo xeito de xogar notárono os outros equipos e agora competimos todos os partidos ata o final. Iso amosa enormes cantidades de dedicación e compromiso dos nosos xogadores e adestradores durante o inverno, cando adestramos e traballamos duro e os resultados vense por ese sacrificio, malia ter que percorrer grandes distancias para acudir aos torneos.

Temos un bravo orgullo de facer o que facemos todos os que estamos involucrados do equipo e agora eses futbolistas gaélicos galegos aprenderon as habilidades precisas do seu novo deporte. Teñen ambición por gañar un torneo e, honestamente, penso que só e cuestión de tempo. Debo mencionar a Carlos, o noso adestrador, que pasou dous anos en Cork, Irlanda, na universidade e aprendeu como xogar ao fútbol gaélico cos Nemo Rangers. Carlos supuxo unha gran diferencia para os Fillos. Tamén Ken O’Donoghue, que tamén é xogador-adestrador e outra sensacional incorporación.

En conclusión, na miña humilde opinión, o meu xogador ideal para vestir a camiseta dos Fillos sería o meu grande amigo Tom Nolan. Tom xogou ao hurling co Faythe Harriers e ao fútbol gaélico cos Sarsfields. Tamén estivo en equipos gaélicos no Reino Unido e gañou o Premio para Emigrantes da GAA en Gran Bretaña no 1969. Se queres compromiso, o faino ou morre, liderado e paixón, el é o teu home. Tamén fóra do campo, Tom é un cabaleiro.

Os Fillos chegaron a Irlanda o 23 de agosto de 2011 e quedaron unha noite en Dublín. Chegaron a Wexford, a miña cidade natal 90 millas ao sur de Dublín, ao día seguinte. Demos un paseo pola vila e ás 7 do serán fomos a Páirc Carmain a xogar un partido contra St. John’s Volunteers. No noso grupo estaban Wences, Marifé, Sebas, Alberto, Patri, Pablo Fuentes, Kali; Martín e Kamy uníronse a nós en Cork. Peter McGuire organizou o partido, no que tamén xogaron Stephen McGuire, Kieran O’Leary e Cathal Golden cos Fillos para ter un equipo completo. Foi un partido que gozamos moito e despois fomos a refrescarnos ao Gaynor’s Pub e pasar unha boa noite. Sheamus Howlin, o secretario do comité da GAA na provincia de Leinster, foi para darlle a benvida aos rapaces. Téñollo que agradecer a el e ao presidente dos Volunteers Jim McCarthy e ao directivo Charlie Golden pola espléndida acollida que nos deron.

Os Fillos almorzaron á mañá seguinte na miña casa antes de marchar para Cork. No camiño, paramos para comer en Dungarvan, en Waterford, e chegamos a Cork ás 8 da tardiña. O venres 26 de agosto visitamos o Páirc Uí Chaoimh, estadio do equipo do condado de Cork con capacidade para corenta mil seareiros. Ás 7 do serán fomos ó club de Nemo Rangers e recibiunos Ger, que nos amosou todas as instalacións. Nemo Rangers é un dos clubes máis grandes de Irlanda e nós quedamos impresionados de todo a infraestrutura e persoal co que conta. Bryan puxo á xente a correr e a facer un ríxido adestramento culminado cun partidiño, o que supuxo un enorme beneficio para os Fillos. Finalmente, fomos á Nemo’s Clubhouse, onde nos convidaron a comer e beber e pasamos unha extraordinaria velada. Antes de abandonar Cork, visitamos os barcos-museu do Titanic e o Lusitania.

Ao día seguinte, sábado, deixamos Cork ás dez da mañá e fomos ao Condado de Clare, que está a 130 millas. Queriamos ver os Cantís de Moher, que son fantásticos. Logo chegamos a Galway e pasamos a noite aló. Visitamos o Arco Español e a Praza Eyre e foi fenomenal.

O domingo fomos a Croke Park ás 8 da tarde a ver a semifinal do All Ireland entre Donegal e Dublín. A GAA deunos entradas a prezo reducido para ver este partido no que había 82.000 persoas. Ese é o noso estadio nacional e os Fillos estiveron encantados de estar alí.

O luns fixemos un polo museu de Croke Park e presentamos os Fillos de Breogán a Christy Cooney, o presidente da GAA. Hai moito máis que dicir, pero o espazo e o tempo acabáronse. Graciñas a todos por ler isto. Saúdos cordiais.